SUPINO 1.
MORFOLOGÍA.
El supino es un sustantivo verbal.
Formación: Está
formado sobre el tema de supino.
Declinación: Se
declina por la 4ª declinación
y conserva únicamente dos casos: -Acusativo (-UM): pabulatum, de pabulor, -aris, -ari, pabulatus sum (forrajear, buscar forraje).
-Dativo-ablativo (-U): dictu, de dico, -is, -ere,
dixi, dictum (decir). 2.
SINTAXIS. -Acusativo (-UM): Se
emplea como CCfinalidad con
verbos de movimiento: ire, venire, mittere (ir, venir, enviar). Se
traduce por “A, PARA +
INFINITIVO”. Ejemplos: -Caesar equitatum misit pabulatum. (César
envió a la caballería a buscar forraje). -Quinque cohortes frumentatum
in proximas segetes mittit. (Envía
cinco cohortes a buscar trigo a los campos más cercanos). -Dativo-ablativo (-U): Se
emplea generalmente como Complemento
de los siguientes adjetivos:
-facilis, -e (fácil); -difficilis, -e (difícil); -iucundus, -a, -um; gratus, -a, -um (agradable); -turpis, -e (vergonzoso); -miserabilis, -e (desgraciado); -horribilis, -e; horrendus, -a, -um (horrible). Son
pocos los verbos que emplean el supino en -u: facere
(factu), dicere (dictu), videre
(visu), audire (auditu),
cognoscere (cognitu), intellegere
(intellectu), memorare (memoratu). Se
traduce por “DE + INFINITIVO”. Ejemplos:
-Hoc horrendum visu est. (Esto
es horrible de ver). -Quaedam sunt difficilia intellectu. (Algunas
cosas son difíciles de comprender). 3.
EJERCICIOS. -Lusum it Maecenas, dormitum ego Vergiliusque. -Caesar equitatum pabulatum misit. -Themistocles venit Argos habitatum. -Facilius hoc est dictu quam factu. -Ea quae sibi quisque facilia factu putat, aequo animo accipit. -Non est honestum dictu id
quod non honestum factu est. -Bocchus legatos Romam
miserat amicitiam petitum. -Hoc exemplum facile memoratu
est. -Omnia praeteribo quae mihi turpia dictu videbuntur. -Hoc incredibile dictu est, iudices. -Ob eam rem ex civitate profugit et Romam ad senatum venit auxilium postulatum. |